Page 6 - KurierWL_1

18 maja 1920 roku o dziewiątej rano nie było mnie jeszcze na świecie. Jak mi później powiedziano, uro-dziłem się po południu miedzy piątą a szóstą. Mniej więcej w tym samym czasie, miedzy piątą a szóstą, tyle że pięćdziesiąt osiem lat później, zostałem wybra-ny na papieża.

Zacząłem jako kapłan, i to kapłan pracujący na-ukowo (ta okoliczność jest ważna), uprawiać turystykę dla wypoczynku. Wkrótce jednak zorientowałem się, je-żeli nie bardziej po kapłańsku, to z pewnością bardziej po duszpastersku. Oto istnieją młodzi ludzie, którzy nie tylko jeżdżą na nartach, wędrują po górach i szo-sach (rowery) i pływają kajakami po naszych wspa-niałych północnych jeziorach, ale również uczestniczą we Mszy św., i to nie tylko z obowiązku raz w niedzielę, oraz przystępują do Komunii św. Ludzie ci – dodajmy – przyciągają się wzajemnie i nawet mimo woli szuka-ją sobie podobnych, nie tylko świeckich (w grę wcho-dzą dziewczęta i chłopcy – ci młodzi ludzie myślą bo-wiem o zakładaniu rodzin w perspektywie kilku lat), ale również wśród księży. Obecność kapłana ułatwia przecież dalekie wędrówki po odludnych Bieszczadach albo też zapadanie w głuszę puszcz nad Brdą. Tam się wypoczywa po całym roku męczącej, nerwowej pracy

na uczelni albo w biurze projektów czy w szpitalu, a chyba podobnie po roku w konfesjonale, na ambonie, na katedrze uniwersyteckiej. Wypoczywa się prawdzi-wie i do dna przez kontakt z przyrodą, której nie moż-na podpatrzeć na żywo i w całej pełni poprzez weran-dy wczasowych domów czy nawet hoteli i schronisk turystycznych. (…) ktoś mógłby pomyśleć, że duszpa-sterstwo akademickie to tylko chodzenie na wyciecz-ki, wyprawy na kajakach. To jest bardzo błędny po-gląd, bo wielu ludzi uprawia turystykę, a z tego jeszcze całkiem nie wynika duszpasterstwo. Natomiast dla nas, dla księdza biskupa Jana Pietraszki i dla mnie, we wczesnych latach pięćdziesiątych stało się rzeczą jasną, że jeżeli to duszpasterstwo ma sięgać w różne wymiary życia młodych ludzi, studentów, to nie może się kończyć tylko na kościele, musi szukać sobie jesz-cze innych terenów. Dzisiaj to jest prawda powszech-nie znana, dzisiaj ten styl życia i działalności dusz-pasterstwa akademickiego jest powszechnie przyjęty. A wtedy były to początki.

E lementarz arcybiskupa Życińskiego, zmarłego w lutym 2011 roku w Rzymie wybitnego ﬁ-lozofa i teologa, autora wielu publikacji książkowych, to swoisty intelektualny i duchowy przewodnik dla każdego z nas.

Ks. Arcybiskup Życiński słynący ze swojej otwar-tości wobec poszukujących, odważny uczestnik dialogu międzyreligijnego, podejmuje rozmowę ze wszystkimi – z wierzącymi i niewierzącymi, ludźmi reprezentujący-mi różne kultury i religie.

Twórczy rozwój naszej osobowości, odkrywanie piękna przez współpracę natury z łaską, codzienne przezwyciężanie drobnych frustracji i zniechęceń wy-znacza sferę działań, które kryją w sobie element pu-styni, jak i znamię piękna.

Samotny Chrystus w dramacie krzyżowej oﬁary, skazany Sokrates w dylemacie wielkich wyborów, ko-lejne generacje ich naśladowców – ukazują smak wiel-kiej przygody, w której wśród codziennych zmagań ży-cie ludzkie staje się odzwierciedleniem największych

wartości. Kształt tego ży-cia zależy w dużym stop-niu od naszej umiejętności obcowania z wartościami. Wymaga ono wyboru trud-nych środków, które pozwolą, by w naszych czynach zna-lazły odzwierciedlenie ide-ały inspirujące przez stulecia ludzką wędrówkę w stronę pełniejszej egzystencji.

Page 6 - KurierWL_1_2011

Page 6 - KurierWL_1_2011