Page 12 - KurierWL_1

H uberath kreuje zdumiewa-

jące obce światy, a tym, co jeszcze bardziej zadziwia, jest jaskrawość wizji i jej wy-razisty, twardy realizm – mówi o autorze Vatran Auraio , Michael Kandel – slawista, tłumacz i au-tor science fiction.

Nowa książka Marka Huberatha to su-gestywna, przejmująca, piękna i przera-żająca zarazem powieść o – najprawdo-podobniej – ostatnich już ludziach, ich namiętnościach i słabościach, względ-ności ludzkiego poznania i krucho-ści naszej wiedzy, czyli o granicach człowieczeństwa.

Marcin Baniak: Pańska najnowsza książ-

ka Vatran Auraio rozpoczyna się od dedykacji: Lemowi . Dlaczego aku-rat jemu dedykuje pan tę książkę?

Marek S. Huberath: Lem w swoich powieściach absolutnie wyczer-pywał podejmowany temat. Jednego zagadnienia nie wyeksploatował jednak do końca. Chodzi o problem kontaktu pomiędzy obcymi istota-mi a ludźmi. Postanowiłem uzupełnić luki, dedykując powieść osobie, która niegdyś rozpoczęła rozważania na ten temat.

Wydaje się, że ważniejsze w pańskiej książce są problemy w kon-takcie ludzi między sobą niż kłopoty w komunikacji z obcymi. Mam wrażenie, że uwagę czytelnika przyciąga w pierwszej kolejności wi-zja ludzkości z odległej przyszłości, a dokładniej – obraz ostatnich ludzi, upadku ludzkości.

To nie są ostatni ludzie, wręcz przeciwnie, to jest wizja ekspansji ludz-kości. Kiedyś sądzono, że wikingowie byli ostw atnimi ludźmi na Gren-landii… W mojej powieści ludzie ekspandują w przestrzeń, korzysta-jąc z żywych statków kosmicznych. Rzecz dzieje się na innej planecie, nie na Ziemi. Ci ludzie, owszem, przybyli tam dawno (…). Nie wiemy, co się dzieje na Ziemi, nie mamy żadnej informacji, jak proces zdo-bywania przestrzeni zachodził na innych planetach. Na końcu książki są dwa opowiadania, które zostały zanurzone w zasadzie w tym samym świecie. Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe i Maika Ivanna . Tu też jest mowa o ekspansji – to obraz mniej dramatyczny niż w Vatran Au-raio . Świat wykreowany w powieści jest nieprzyjazny człowiekowi, sy-tuacja okazuje się bardzo trudna.

I dają radę. Nauczyli się przez pokolenia skuteczności, zaciekłej walki. Zaszła wśród osadników jedna, może dwie mutacje, które ich trochę odróżniają od reszty gatunku, ale do tak wielu mutacji dochodzi w ca-łej populacji człowieczej, tutaj na Ziemi. Bohaterowie książki wywal-

czyli następny okres obiegu plane-ty, trzymają się pazurami życia. Jak to się dalej potoczy – nie wiadomo.

Znakomity thriller w klimacie ﬁlmu Incepcja i naj-lepszych książek Williama Gibsona.

Poznań. Całe miasto huczy od plotek na temat morderstwa popełnionego na kultowym pisarzu Sebastianie Lisieckim. Późną nocą ktoś wynosi z jego mieszkania pudła z dokumentami. Świad-kami są Marcin, pracownik ﬁrmy konsultingowej, i Agnieszka, studentka socjologii.

Tak zaczyna się pasjonująca książka, której akcja toczy się nie tylko w Polsce, ale i w Norwegii, Czar-nogórze, a na końcu również w Armenii. Protasiuk w mistrzowski sposób mnoży wątki, tajemnicze spi-ski i kody, które bohaterowie muszą rozszyfrować. Z wielopiętrowej fabuły wyłania się obraz ludz-kiej cywilizacji, będącej w krytycznym momencie. Czy dojdzie do rewolucji?

Huberath napisał powieść wielopoziomową i atrak-cyjną fabularnie, kreując z rozmaitych wątków i elementów zaczerpniętych z różnych tradycji je-dyny w swoim rodzaju świat powieściowy, ciekawy, choć zarazem mroczny. Miasto pod Skałą to pro-za zarówno dla namiętnych pożeraczy fabuł, jak i czytelników wrażliwych na intelektualne smaczki. Po prostu – kawał dobrze zrobionej powieści.

Król bólu to piętnaście lat twórczości Jacka Du-kaja w ośmiu utworach, przekraczających gra-nice wyobraźni i człowieczeństwa. Znajdziemy tu przyszłość retro, futurystyczną przeszłość, inną współczesność i inną literaturę o przyszłości. Du-kaj jak zawsze oczarowuje: pomysłem, rozma-chem kreacji, nowatorską formą, kompozycyjną precyzją i pytaniami, które nam, czytelnikom, nie przyszłyby do głowy.

Niewiele książek staje się legendą jeszcze przed premierą. Ostatnio spotkało to Króla Bólu.

Piotr Kowalczyk, „Newsweek”

Jacek Dukaj nawet opowiadania planuje jak powieść – wszystkie mają „mocny szkielet epicki”. A pomy-słów na wielkie powieści wciąż mu nie brakuje.

Page 12 - KurierWL_1_2011

Page 12 - KurierWL_1_2011